Nie wiadomo!

Za pięć piętnasta. Katolicki świat grzebie w kieszeniach za koronką. Leżę. Ręce mam na piersiach, bez gromnicy. Nie piszę doktoratu. Idą bure chmury, pachną dwunastoma stopniami i marcem. Wiosna już jest i tańczy. Z pustą taczką leci chłop z cmentarza. Dwa auta na Lipowej, żadne go nie trafiło. Tylko elektryczna hulajnoga go musnęła, gdy wpadał w bramę, hulajnoga wioząca studenta ku jego przeznaczeniu, być może już za Żabką, być może już na Narutowicza. A może jeszcze na Lipowej? Student minął z przeciwka pannę w masce, a powiadam wam, wiatr był głupi, że nie wiał, ja bym wiał w takie włosy! Poszła pani z trzema psami. Babcia kupiła wieniec. Ksiądz wrócił z pogrzebu, patrząc sobie na ręce i przebierając palcami. Za bramą zrzucił sutannę, założył skórę, wsiadł na motor, zaryczał. Miasto mignęło w czarnym hełmie. Pogonił swe czterdzieści koni i wypłoszył srokę, która właśnie przed kancelarią coś znalazła. Wskoczyła z tym na mój balkon, a że lubię wywietrzone, to było otwarte, więc wlazła, a że na głowie mam coraz gorsze gniazdo, wskoczyła mi w pióra i obudziła, i to opowiedziała, i tu się schowała. W tej tutaj nudzie na dwieście słów. W nudzie żywej, z tych, co ich marsy ani jowisze nie znają, a zna Ziemia, póki my żyjemy i póki żyje sroka. Siedzi teraz czarnobiała w skradzionej chwili. Bawi się znalezionym złotem. W tych pięciu minutach spisanych dla dzieci, co to teraz dopiero się robią, a które za parę lat tą wiosną 2020 straszyć będziemy jak obiema wojnami. „Ty nie wiesz, jak potrafi być w Biedronce!” Już dziś to słyszę, dlatego spisałem dla nich, by im było do śmiechu. Muszę jeszcze wymyślić, co zrobię z tą obrączką.